മുള്ളുകള് തറച്ച് തറച്ച്
അരിപ്പയായൊരീ
ഹൃദയവും താങ്ങിയിനി-
യെത്ര ദൂരം പോകണം ..
ചോര പൊടിയില്ല
താളവും നിലയ്ക്കില്ല ..
മുതുകില് നിറയും
ഉത്തരവാദിത്ത ബോധങ്ങള്
കടപ്പാടുകള്
രക്തബന്ധങ്ങള്
സൗഹൃദങ്ങള് ..
അരിപ്പ താങ്ങി
നടക്കുന്നു ഞാന് ..
പൊട്ടി വീഴാതെ ..
വാര്ന്നുപോകാതെ
ഉള്ളിലെ
നൊമ്പരച്ചാറുകള്
ചോരാതെ ..
വലിച്ചു മാറ്റുന്നു
വീണ്ടുമീ
മുള്ളുകള്
ഞാന്..........
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ